Acht dagen geleden blogde ik over een gesprek wat ik had met iemand die wil weten hoe allemaal verschillende mensen denken over het paradijs, waarheid en het bestaan van God. Toen ik die foto's hier postte bedacht ik me dat ik wel over al die begrippen een blogje kan schrijven. Iedereen zal deze begrippen weer anders zien (of deze concepten, als je een mooier woord wilt lezen) en dat is juist zo interessant. (Dus als iemand anders weer een heel ander beeld bij paradijs heeft: ik ben benieuwd).
Maar goed, paradijs dus.
Als ik aan paradijs denk, denk ik allereerst aan de aanwezigheid van iedereen waar je van houdt. Veel liefde en knuffels. Zoiets.
En ik denk aan natuur. Grappig is dat, sommigen zien het paradijs misschien als een stad, of als heel ver ontwikkelde techniek, maar ik denk dus aan natuur. Aan bossen, regenwouden, ijs, sneeuw. Alles zoveel je maar wilt met alle mogelijke wilde dieren die niet gevaarlijk meer zijn. Het Lam en de Leeuw die naast elkaar liggen, zeg maar. Ik vatte paradijs samen als 'met ijsberen zwemmen' en 'kunnen vliegen'. Behoorlijk onrealistisch misschien, maar soms vraag ik me af of het simpele feit dat we ergens naar verlangen betekent dat het ook ooit kan.
In de Kronieken van Narnia (mijn lievelingsboeken zo ongeveer) ontstaat in het laatste deel een Nieuw Narnia. Daar zijn al de dingen die het Oude Narnia zo mooi maakten. Die houden dus niet op te bestaan. Lewis houdt nogal vast aan het idee van Plato en dat spreekt mij wel aan: de goede dingen in deze wereld zijn te vergelijken met een potloodtekening van de échte dingen. Het paradijs dus.
Sommige mensen denken dat het paradijs maakbaar is. Dat het mogelijk zou moeten zijn om op aarde een paradijs te scheppen. Dat geloof ik niet. Wel kun je soms om de hoek een stukje paradijs aantreffen. Iets waar je heel erg van geniet. Een beetje ontzettend gelukkig gevoel. Een schaduw van de realiteit. Dat het paradijs scheppen (het échte paradijs dan, waarin geen oorlog, honger en ellende meer is) niet mogelijk is hier en nu, betekent niet dat de mensen niet moeten streven naar een betere wereld en dat ze de wereld niet een beetje mooier kunnen maken. Met liefde. Met creativiteit. Of waarmee dan ook.
-
Omdat ik in God geloof is het voor mij makkelijk om te zeggen dat paradijs de nieuwe aarde of de hemel is - die ooit komt, maar waarvan niemand weet wanneer. Wat ik schrijf komt dus heel erg voort uit mijn kader van 'de wereld zien'. Het gevaar van een visie waarin je denkt dat 'al het goede later komt' is dat je vergeet het beste te maken van het nu. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Daarin het evenwicht vinden is denk ik heel belangrijk bij deze manier van denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten